Fic drabble | Tony Stark & Peter Parker

Writer  : Noeiscm

Paring : Tony Stark & Peter Parker

Warning : m/m , Ironman , Spiderman , drabble , fan fiction

___________________________________________________________________________________

ก่อนหน้านี้ ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ ไม่เคยเบื่อที่ตัวเองต้องนั่งฟังบรรยายเกี่ยวกับเรื่องอุณหพลศาสตร์เลยสักครั้ง น่าแปลกที่ครั้งนี้เด็กหนุ่มกลับรู้สึกในสิ่งตรงกันข้าม

นิ้วเรียวเคาะลงบนหนังสือเล่มหนาที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างไม่รู้จะเอามันไปไว้ที่ไหน หัวข้อที่ดร.ฟิลด์ กำลังบรรยายอยู่นั้นไม่ได้ซึมซับเข้าไปในหัวสมองของเขาเลยสักนิด

ปีเตอร์รู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังผิดปกติ ใช่! เขาไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย ซึ่งถ้าจะลากยาวให้ถึงต้นเหตุล่ะก็ คงหนีไม่พ้น เขา คนนั้น

หากไม่นับคอมพิวเตอร์ที่ห้องนอนหรือทีวีในห้องนั่งเล่น ก็ไม่ทีทางไหนแล้วที่เด็กหนุ่มจะได้เห็นหน้าอีกฝ่าย และนั่นทำให้ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

บรรยากาศตอนนี้น่าเบื่อเหลือเกินจนเด็กหนุ่มเกือบจะฟุบหน้าลงบนกระดาษสีขาวนั่นอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ได้ยินบางอย่างที่ทำให้ต้องดีดตัวลุกขึ้นมาเหมือนกับปลาที่ถูกจับโยนลงบนกระทะร้อนน้ำมัน

“นั่นใช่ โทนี่ สตาร์ค หรือเปล่า”

“นั่น ไอออนแมน”

เสียงจากเพื่อนร่วมชั้นหลายคนที่นั่งอยู่รอบๆตัวดังขึ้นแข่งกันจนเขาเกือบจะไม่ได้ยินชื่อๆนั้นแล้ว และเด็กหนุ่มก็คงคิดว่าตัวเองต้องหูฝาดไปแน่ๆ ถ้าไม่ได้หลักฐานอีกอย่างจากประสาทสัมผัสทางสายตาคู่นี้

เขามองภาพของ โทนี่ สตาร์ค ที่กำลังยืนอยู่แทนตำแหน่ง ดร.ฟิล์ด ไปแล้ว อย่างไม่น่าเชื่อ

ปีเตอร์เกลียดที่ตัวเองอดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นจางหายไปเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าคนคนนั้นกำลังพูดเกี่ยวกับเรื่องอะไร อันที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจฟังมันเท่าที่ควร

ปีเตอร์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็ก 10 ขวบ ที่เห็นว่าคุณพ่อกลับมาบ้านพร้อมของเล่นชิ้นโปรดในมือ และนั่นคือสิ่งที่เรียกว่า ความสุข

ตอนนี้นักศึกษาทั้งหมดในเลคเชอร์ฮอล์ค่อนข้างเบาบางลงแล้ว ซึ่งมันเป็นโอกาสที่เด็กหนุ่มจะได้เข้าไปพูดคุยกับอีกฝ่ายตามที่รอคอย

“ไง อันเดอร์รูส ”

คำทักทายจากโทนี่ยังคงทำให้ปีเตอร์ต้องขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างหลวมๆได้เสมอ

“สวัสดีครับ คุณสตาร์ค”

“นายจำภารกิจแรกได้ไหม”

บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นด้วยคำถามของคนอายุมากกว่า และมันทำให้ปีเตอร์ยิ้มขึ้นมาอีกครั้งเป็นรอบที่สองของบ่ายวันนี้

“หน้าที่ของผมคือทำให้คุณประทับใจ”

มือหนาถูกยื่นออกไปวางลงบนกลุ่มผมสีบลอนด์ของอีกฝ่าย

 “และนายก็ทำได้ดีมาตลอด”

end

Talk : ช่วยด้วยค่ะ มโนมากจริงๆมันดีย์มากจริงๆค่ะ เขียนแบบไม่มีเหตุผลอะไรทั้งสิ้น โปรดอย่าหาสาระอะไรเลยค่ะ สนองความต้องการลึกๆที่อัดแน่นอยู่ใจในของเราหลังจากได้ดูซีวิลวอร์ทั้งนั้น อย่าตำหนิหนูเลย แฮชแท็กไม่มี มีแต่ใจล้วนๆ ;-;