OS | I know it, but they don't... (chanbaek)

Title     : I know it , but they don't...

Writer  : Noeiscm

Paring : Chanyeol & Baekhyun
Category : m/m

Additional tags :  RPS , Fluffy , PG , baekhyun's birthday , chanyeol's instagram , oneshot

___________________________________________________________________________________

แรงสั่นสะเทือนจากสมาร์ทโฟนที่เคยวางนิ่งอยู่บนตักเกิดขึ้นพร้อมกับข้อความจากโปรแกรมแชทสุดฮิตที่แจ้งเตือนเข้ามา แบคฮยอนทิ้งจอยสติ๊กในมือก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าชื่อคนที่ส่งมาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ข้างกัน

“เล่นอะไรเนี่ย!?”

คนตัวเล็กหันมองอีกฝ่ายที่ทำเพียงแค่อมยิ้มแทนทำตอบที่ถูกเขาถามเท่านั้น เวลาผ่านไปยังไม่ถึงวินาทีเลยด้วยซ้ำ แบคฮยอนก็ได้รับแจ้งเตือนจากข้อความของชานยอลอีกครั้ง

         - สุขสันต์วันเกิดนะ -

“จะพิมพ์ทำไมให้เสียเวลา ก็นั่งอยู่ด้วยกัน”

ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้นแบคฮยอนก็เลือกที่จะพิมพ์ข้อความตอบกลับไปบนโปรแกรมแชทที่อีกฝ่ายกำลังเล่นอยู่

และไม่ต้องให้รอนาน สมาร์ทโฟนของแบคฮยอนก็ได้รับข้อความจากชานยอลตอบกลับมาเกือบจะทันที

          - ฉันเป็นคนแรกหรือเปล่า -

            - หรือไม่ใช่ –

           

“ถามทำไมวะ น่าจะรู้อยู่แล้วป่ะ”

แบคฮยอนตวัดสายตาไปยังคนตัวสูงที่นั่งข้างกันและกำลังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากมุมปากหยักที่ยกขึ้นสูงเท่านั้น

- ถ้าไม่ใช่ก็ช่างมันเหอะ –

แรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้นอีกครั้ง แบคฮยอนก้มลงอ่านข้อความล่าสุดที่ชานยอลส่งมา และเริ่มไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากเขากันแน่ ทุกอย่างดูเหมือนเป็นปกติ แต่ในความปกติก็มีบางอย่างที่ไม่ปกติจนเขารู้สึกได้

นิ้วเรียวขยับหยุกหยิกลงบนหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองพร้อมกับริมฝีปากที่ขยับตามไปด้วย

“- นาย – เป็น – คน – แรก –”

คนตัวสูงยกมุมปากขึ้นสูงกว่าเดิมเมื่อได้ฟังประโยคเหล่านั้นพร้อมๆกับได้อ่านข้อความจากอีกฝ่าย ชานยอลกำลังทำอะไรบางอย่างลงบนโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนที่เขาจะวางมันไว้บนโต๊ะกระจกตัวเล็กที่อยู่ด้านหน้า

ชานยอลรั้งข้อมือเล็กเพื่อให้ระยะห่างระหว่างอีกฝ่ายกับตัวเขาเหลือน้อยลงกว่าเดิม แบคฮยอนรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อคนตัวสูงทาบมืออีกข้างลงบนใบหน้าของเขา แบคฮยอนรู้สึกได้ถึงสัมผัสเบาบางจากนิ้วหัวแม่มือของอีกฝ่ายที่ลูบวนบนพวงแก้มของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงเมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาและแนบริมฝีปากลงบนอวัยวะส่วนเดียวกัน

ชานยอลละเลียดชิมรสชาติหวานที่ถูกใจจากคนตัวเล็กอย่างไม่มีวันเบื่อ ทั้งคู่ปรับเอียงองศากันเองอย่างคนรู้ใจโดยที่ไม่มีใครต้องพูดหรือขอให้ทำ

แต่แล้วชานยอลก็เป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกมาก่อน ถึงแม้ว่าจะไม่อยากทำแบบนั้นก็ตาม แต่ความรู้สึกลึกๆของเขากำลังตะโกนอยู่ข้างในว่า ที่ตรงนี้เป็นห้องนั่งเล่น และมันคงจะไม่ดีแน่ถ้ามีเมมเบอร์สักคนเดินพรวดพราดออกมาเจอเขากับแบคฮยอนกำลังแสดงความรักต่อกัน

            ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ยังคงเท่าเดิม คือไม่ได้ใกล้กันไปมากกว่านี้ หรือไม่ได้ไกลกันขนาดที่     แบคฮยอนไม่สามารถได้ยินเสียงทุ้มๆที่กระซิบลงมาบนใบหูของเขา

“ฉันน่ะรู้อยู่แล้ว…แต่พวกเขาไม่รู้”

ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันพอดีกับที่แรงสั่นจากสมาร์ทโฟนในมือของแบคฮยอนเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้คนตัวเล็กพบว่าเป็นแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรมของอีกฝ่ายที่เขาเป็นคนตั้งค่าเอาไว้   

แบคฮยอนมองภาพของบทสนทนาที่เขาและอีกฝ่ายเพิ่งคุยกันไปเมื่อสักครู่ซึ่งถูกแคปและอัพลงบนโซเชียลสาธารณะโดยคนตัวสูง

           

           ชานยอลอาศัยจังหวะตอนที่อีกคนกำลังสนใจเลื่อนดูคอมเม้นที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วบนโทรศัพท์ในมือ สูดดมเอาหอมหวานเฉพาะตัวจากแก้มใสที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีแดงจางๆ

            แบคฮยอนอมยิ้มก่อนจะค่อยๆเอนศีรษะพิงกับไหล่กว้างเพื่อหลบสายตาจากคนตัวสูงที่มองมาอย่างกับว่ากำลังจะแกล้งให้เขาเขินไปมากกว่านี้ ริมฝีปากของคนช่างพูดบ่นขมุบขมิบอยู่แถวๆอกแกร่ง และประโยคถัดมาก็ทำให้ชานยอลอดที่จะกดจมูกลงบนแก้มนิ่มๆนั่นอีกไม่ได้

“ให้ตายสิ พรุ่งนี้ต้องโดนเจ้าพวกนั้นล้อแน่ๆ… ”

End

Talk ; มาช้ามากกก ที่นู่นหมดวันไปแล้วด้วยอ่ะ ;-; แต่ที่ไทยยังไม่เลยวันเกิดพิแบคนะ แอร๊ยยย

เอาล่ะต้องขอบคุณพี่ชานที่พาเรือมาถึงจุดนี้ได้ ฮื้ออ ดีย์มากจริงๆ เรามโนมากจริงๆ รักน๊ะ >3<

ฝากด้วยค่ะ ติชมรบกวนใส่ hashtag #theydontchanbaek ค่า^^